Ze komt uit Azerbajdzjan, is klein en, duidelijk zichtbaar, een van man naar vrouw transgender. Niet alleen andere asielzoekers belagen haar, ook medewerkers van het asielzoekerscentrum waar ze, in afwachting van de behandeling van haar verzoek tot verblijf, woont, behandelen haar slecht. Klachten over onveiligheid worden genegeerd, ze wordt geprovoceerd (‘Jij hoort in de prostitutie thuis.’) en uitgelachen.
De transseksuele Irakese heeft al een verblijfsstatus in Nederland. Haar probleem is dat ze nog niet medisch van geslacht is veranderd. Hoezeer ze zich ook vrouw voelt, zich gedraagt, kleedt én overkomt als vrouw, officieel gaat ze nog als man door het leven. Aanpassing van je paspoort, identiteitskaart en andere papieren kan volgens de Nederlandse wet pas na operatieve geslachtsverandering. Ze had jarenlang een baan bij een vluchtelingenorganisatie. Nu ze, vanwege bezuinigingen, ander werk moet zoeken, komt ze met haar mannelijk identiteitsbewijs in de problemen. ‘Geen werkgever wil mij hebben.’ Graag wil ze haar verhaal doen, maar ‘geen foto alsjeblieft. Ik woon in Amsterdam West en mijn Turkse en Marokkaanse buren weten niet dat ik transseksueel ben.’
‘Mooie meisjes’, zegt Emir Belatoui van belangenorganisatie Secret Garden, liefkozend. Zijn organisatie komt op voor de belangen en rechten van homo, lesbische, bi- en transseksuele moslims, ‘en andere migranten’, voegt hij toe. Vorig jaar bood Secret Garden leden van de Tweede Kamer een petitie aan. De organisatie wil dat de Nederlandse overheid seksueel vervolgden veiligheid garandeert. Begin dit jaar hadden ze over de schrijnende situatie van homo- en transseksuelen m/v in asielzoekerscentra zelfs een onderhoud met minister voor Immigratie en Asiel, Gerd Leers. Tot resultaten heeft het nog niet geleid.
Secret Garden biedt de vrouwen voor een avond veiligheid, verstrooiing en lotgenotencontact. Onlangs werd er de film Silent Stories van Hanne Phlypo en Catherine Vuylsteke vertoond, over vier gevluchte transseksuelen.
Opdat ze gehoord worden.