De dood lokt en trekt, maar ze kiest voor haar kinderen en het leven. Mieni Westerink schreef er een boek over.
in Deviant 2014
Mieni Westerink hield een dagboek bij en publiceert nu haar aantekeningen uit twee belangrijke periodes in haar bestaan in Dagboek van een DES-dochter… en hoe ik ontsnapte uit de psychiatrie. Een aangrijpend verhaal.
Mieni en haar man proberen in de jaren 90 een tweede kind te krijgen. Mieni is een zogeheten DES-dochter, naar het middel dat artsen veel vrouwen een generatie eerder voorschreven om een miskraam of andere problemen te voorkomen. Kinderen van DES-moeders kregen te maken met afwijkingen aan de (inwendige) geslachtsorganen en hadden een verhoogde kans op kanker. Mieni heeft uitgesproken gynaecologische problemen. Ze heeft verschillende miskramen en de eerste voldragen zwangerschap gaat met de nodige problemen gepaard, voor zowel moeder als baby Nellie.
Dagboek van een DES-dochter bestaat uit twee delen. Het eerste gaat over de jaren 1996/97, het tweede over 2011/12. De gewenste zwangerschap van Mieni komt uiteindelijk in 1996 tot stand. Het eerste kind Nellie is dan twee. Wederom zijn er medische complicaties, talloze ziekenhuisopnames en een vroeggeboorte met complicaties voor de pasgeborene. De lezer slaakt een zucht van verlichting als de baby is geboren. Dat zegt iets over de kwaliteit van de dagboekaantekeningen van Mieni. Permanent dreigt iets mis te gaan, dat is beklemmend. Ook omdat Westerink tussen de regels door beschrijft moeilijk in het leven te staan en last te hebben van angsten en eenzaamheid. Bijna dagelijks verlangt ze naar rust en ‘het licht’, een eufemisme voor de dood. Ze schrijft geen contact meer te hebben met haar ouders, zus en broer, onduidelijk blijft waarom. Ook over de echtgenoot komen we in het eerste deel niets te weten. In een roman zou dat storend zijn; je wilt als lezer dat karakters worden uitgediept en vindt dat de tegenstrijdige beweging, dood willen én kinderen willen krijgen, aandacht verdient. De dagboekvorm staat echter toe de cadans van een gecompliceerd leven weer te geven. Die verweeft Mieni Westerink mooi met haar passies voor muziek (maken), schilderkunst, literatuur en de natuur.
Schrijven in plaats van muziek maken
Maar er is dus een tweede deel, dat 13 jaar na een abrupte pauze in het boek begint. Baby Joanne is elf maanden oud als Mieni in de Ggz wordt opgenomen. Nieuw groot onheil voor het gezin: behalve tweedegeneratie DES-problematiek heeft Mieni ernstige psychische aandoeningen, die lange tijd geen (goede) diagnose kregen. Pas na jarenlange opname wordt vastgesteld dat zij, behalve paranoïde schizofrenie, een vorm van autisme heeft, die tot dwangmatig handelen leidt. Mieni heeft dan al verschillende zelfmoordpogingen gedaan en op gesloten en open afdelingen gezeten. Zij en haar man blijken drie jaar na opname van Mieni in de Ggz te zijn gescheiden. Hij voedt de kinderen op en blijft haar opzoeken, mét beide dochters. De oudste is net als haar moeder autistisch en volgt speciaal onderwijs.
Als Mieni weer voldoende is opgeknapt, verhuist ze naar een beschermde woonvorm. Daar krijgt het voornemen een boek te maken over haar ervaringen vaste vorm. Schrijven is haar nieuwe passie, het biedt een zinvolle dagbesteding en houvast in het dagelijks leven. Verschillende keren schrijft Mieni in haar boek ‘ontsnapt’ te zijn uit de psychiatrie, zich daaruit ‘ontworsteld’ te hebben; de voornaamste reden voor haar ambivalente of zelfs vijandige gevoelens over de Ggz is de ‘verkeerde’ diagnose en de instelling te hebben verlaten met dezelfde aandoening als waarmee ze binnenkwam. Wel zijn door medicijnen en het trouw innemen daarvan de voornaamste uitingen ervan onder controle. Mooi is te lezen hoe ze heeft leren berusten in het gescheiden leven van haar gezin. Ondanks alles kan ze gelukkig zijn en telt zij haar zegeningen: twee kinderen, waar ze veel van houdt en de mooie beschut wonen studio die ze in 2012 als Ggz-cliënt krijgt.
Door de medicijnen kan Mieni helaas niet meer pianospelen. Het schrijven heeft de plek ingenomen van het maken van muziek. Behalve het boek schrijft ze stukken voor cliënten- en instellingsperiodieken.
Haar ex-man krijgt in het tweede deel van het boek iets meer inkleuring en de breuk met de familie blijkt deels te zijn geheeld, waardoor blijft onduidelijk. Mieni heeft weer contact met haar moeder, haar vader is inmiddels overleden. Meer dan dat ze een gereformeerde jeugd had en dat haar moeder met de jaren milder wordt, komen we niet aan de weet.
Mieni Westerink wil met haar intelligent geschreven boek andere zorggebruikers tot steun zijn. De eenvoudig uitgegeven en niet-geredigeerde bundel bevat soms foutjes, zoals de verkeerd gespelde naam van Ramses Shaffy. Belangrijker echter is de gedrevenheid waarmee het is geschreven en de levenswijsheid die er uit spreekt. Aanbevolen dus.
Dagboek van een DES-dochter… en hoe ik ontsnapte uit de psychiatrie, Mieni Westerink,
2013, 364 pag., United P.C en te bestellen via internet, €23,90