Mirelly Isenia (36) is alleenstaand ouder van twee jongens, dertien en acht jaar oud. Zelf kwam ze als elfjarig kind uit Curaçao naar Nederland, in 1989. ‘Mijn moeder hoopte op een beter leven.’ Dat is nog niet gelukt. Mirelly zegt ‘geen makkelijk leven’ te hebben, maar haar instelling is ‘dóórgaan’. ‘Ik heb jarenlang gewerkt, onder andere in de catering en in de kinderopvang. Daarvoor volgde ik een opleiding pedagogisch werker 3.’ Na de dood van haar moeder ging het verleden opspelen. Gezondheidsproblemen dwongen haar pas op de plaats te maken. ‘Ik bleek diabetespatiënt te zijn. Ik moest met de opleiding stoppen. Ik kon niets meer, alleen de kinderen naar school brengen en verder sliep ik de hele dag. Ik had de kracht niet om op te staan, m’n kinderen begrepen er niets van. Ik ben naar de psychiater geweest. Hij zei dat ik mensen altijd wil pleasen en mezelf voorbij ben gelopen. Ik heb een paar verkeerde keuzes gemaakt in m’n leven. Ik kom uit een arme familie, waar de koelkast soms leeg was. Ik wil mijn kinderen een beter leven geven. Ik voed hen alleen op, ze zijn m’n alles en ik ben trots op ze. Ik probeer hen dingen te geven die ik heb gemist in m’n jeugd. Ik moet iedere dag vechten om rond te komen, maar m’n kinderen gaan nooit met een lege maag slapen. Mijn kinderen hebben alle twee adhd, de oudste heeft ook een verstandelijke beperking.’
De relatie met de vader van haar kinderen beëindigde Mirelly. ‘Hij was er nooit voor hen. Ik ben zelf ook opgegroeid zonder vader, maar ik kijk niet terug, alleen vooruit. Je moet je leven in eigen hand nemen, je leven moet niet jóu leiden.’
Mirelly heeft een uitkering voor alleenstaande ouders en werd begeleid in budgetbeheer. Ze had schulden bij onder andere UPC en de ziektekostenverzekeraar. ‘Vanwege m’n gezondheid kwam ik op een gegeven moment onder beschermend bewind. Er was altijd gedoe over m’n leefgeld, dus wilde ik daar van af. Nu krijg ik schuldhulpverlening. Ik probeer een huishoudboekje bij te houden.’
Als de vaste lasten zijn betaald, moet ze rondkomen van €300,- per maand. Mirelly voelt zich nog niet erg stabiel, maar wel strijdbaar. ‘Ik heb geen controle over m’n emoties, misschien door die suiker? Ik ga een paar keer per week naar de Buurtkamer Holendrecht en laat m’n problemen thuis. Ik geef computerles en doe mee aan de nieuwe armoedeaanpak van Radar. We spreken andere mensen in armoede aan om te kijken wat ze zelf aan de problemen kunnen doen. Dat is m’n roeping nu: m’n verhaal aan anderen vertellen. Ik wil helpen voorkomen dat het bij anderen net zo ver komt als bij mij. Ik zet me 100% in. Ik wil sterk zijn om voorbereid te zijn op de verrassingen die het leven nog voor mij in petto heeft. Ze blazen mij niet meer omver.’