Of de aanslag op Charlie Hebdo het zogenoemde vrije westen een vernietigende slag toebrengt, Marine le Pen in Frankrijk aan de macht brengt of juist de loper uitrolt voor islamitische heerschappij, zoals Houellebecq in zijn roman Soumission beschrijft: de toekomst zal het uitwijzen. Zeker is wel dat drie tot jihadisten geëvolueerde Fransen voor elkaar krijgen wat links sinds mensenheugenis niet lukte: massa’s mensen op de been krijgen voor vrijheid en uit solidariteit met de slachtoffers van de terreurdaden in Parijs. Behalve staan voor kernwaarden als vrijheid en solidariteit, is weerbaarheid nodig op het gebied van seksengelijkheid. Onderwerping van vrouwen aan mannen (en van mannen aan God), Houellebecq is vrij het te schrijven maar het is een verwerpelijke fantasie, die helaas op veel plekken in de wereld in praktijk wordt gebracht. In deze Waterstof pakken wij de pen weer op over mensenhandel en prostitutie. Pak mensenhandelaren en empower sekswerkers in plaats van hen ont’poweren, stelt Annemiek Onstenk. Redacteur José Verwaal neemt het op tegen staatssecretaris Teeven: niet wegkijken maar werken aan humanitair vluchtelingenbeleid. Dirk de Hoog en onze tekenaar Floris Solleveld stellen het afnemen van sociale huurwoningen in de hoofdstad ter discussie. Eveline Jordens heeft tips voor het goede afvalvrije leven, Dirk de Hoog ziet het basisinkomen als het reële antwoord op vele vragen en Jaap van Kampen verwijt overheid en universiteiten ‘bedrijfsblindheid’ als het gaat om het koesteren en faciliteren van academische brille. Sturm ten slotte, laat zien dat schone kunst niet per se ‘van boven’ komt.

Waterland is momenteel een stichting in slaaptoestand. Dat geldt niet voor Waterstof. Integendeel. Waterstof wil scherp en bij de tijd zijn, een denktank en platform van en voor progressief Nederland. Prikkelend, analyserend en inspirerend met bites. Daarom veranderen we van spreekbuis van Waterland in pro-sument van (zelf)kritische bubbels. Andrea Wagemans maakt onderscheid tussen een rechtse en een linkse variant van eigen verantwoordelijkheid. Links doe-het-zelven is een recht, rechtse zelfredzaamheid een plicht. Het verschil zit ook in de rol van de staat. Ook Shivant Jhagroe en Josip Kesic schrijven over het heft in eigen hand nemen, en wel door ethisch consumeren. Fabrikanten spelen daar echter handig op in, waardoor consumptie niet alleen de oorzaak is van de excessen als vervuiling en uitbuiting, maar ook de oplossing. Nederland is in de ban van het ‘zich thuis voelen’, stelt Jan Willem Duyvendak. Daar is vooral op tegen dat het zich niet leent voor nationale politiek en bevolkingsgroepen uitsluit. August Hans den Boef hekelt de herhaaldelijke vergiffenis voor falende bankiers, bestuurders en andere regenten, voor hem het bewijs dat de meritocratie niet functioneert. ‘Sociaal’ leenstelsel klinkt goed maar zorgt voor doctorandussen ‘met een portemonnee vol gaten’, betoogt José Verwaal. Bovendien komt de ontplooiing van studenten in het gedrang. De werkloosheid neemt toe, net als het aantal mensen met een burn out. Dirk de Hoog sluit zich aan bij initiatieven en denkers die de plaats van arbeid(stijd) fundamenteel ter discussie stellen. Een nieuw Plan van de Arbeid? Leonhard de Paepe tot slot schreef voor boekhandel Atheneum en Waterstof een recensie van Arabieren kijken. ‘De Arabier is een blinde vlek.’

Lees verder http://www.waterlandstichting.nl/?p=waterstof&s=bekijken&id=70#Redactioneel

Redactioneel

We hebben het overleefd, 2012, en hoe! Progressief en links Nederland is verdeeld of hangt aangeslagen in de touwen. Diederik Tom Samsom Poes verzon een list en glorieerde, petje af, met de wederopstanding van de PvdA in de Tweede Kamer én in het kabinet. Dat ging ten koste van de SP. De transparantie van deze partij (de Emile-tapes, in de krant boosaardig geframed als De neergang van Roemer) en van GroenLinks (zelfs beoordelingen van kandidaten voor de Tweede Kamerverkiezingslijst waren openbaar) werd deze partijen bijna noodlottig. De vakbeweging stelde intern orde op zaken en had geen tijd voor demonstreren tegen het crisisbeleid. Daar stonden en staan, hoe kan het ook anders in kersttijd, lichtpuntjes tegenover. Jongeren organiseren zich, duurzaamheid blijft aandacht eisen en doe-het-zelfinitiatieven verrassen en inspireren. Nivelleren snijdt hout, betoogt Patrick Rijke in dit kerstnummer. Kunnen woningcorporaties niet iets van hun oude coöperatieve karakter herwinnen, vraagt Dirk de Hoog zich af in gesprek met de onlangs gepromoveerde Wouter Beekers. Annemiek Onstenk meent dat Wijnand Duyvendak met zijn wervende pamflet Wie we zijn en wat we willen in staat kan zijn GroenLinks nieuw elan te geven. Dames Duurzaamheid Andrea Wagemans en José Verwaal bespreken de dagvaarding van de staat door Stichting Urgenda en dumpster divers die dineren uit de vuilnisbak. Jaap van Kampen laat zich overtuigen van de zienswijze ‘Hoe meer mensen onder de grond, hoe beter.’ En Femke Brandt ten slotte deelt een venijnige tik uit aan knuffelGiel Request Beelen.

De Waterstof-redactie wenst u een luie kerst en mocht u nog een cadeau voor onder de boom zoeken, dan is de WakaWaka lamp op zonne-energie misschien iets voor u. Je betaalt er twee (om de prijs voor huishoudens in armere landen laag te houden) en krijgt er één. http://www.wakawakalight.com/

http://www.waterlandstichting.nl/?p=waterstof&s=bekijken&id=69