Lachwandeling Archieven - Annemiek Onstenk Journalist

Z magazine, de straatkrant van Amsterdam – 2006

Zomaar een zonnige zondagochtend in het Vondelpark. Enkele tientallen mensen staan vreemd te doen en luidkeels te lachen in het Openluchttheater. Het ziet er zo komisch uit dat omstanders stil blijven staan. Onwillekeurig lachen ze mee. Sommigen laten hun filmcamera draaien. Zelfs passerende honden lijken een grimas op hun snuit te hebben.
Er blijkt een workshop lachyoga aan de gang te zijn, ter ere van Wereldlachdag. Ja die bestaat, zo leren we. Wereldlachdag staat voor gezonde lol, maar ook voor vrede en verbroedering. In Parijs viert men Wereldlachdag door met zoveel mogelijk mensen om 15.00u onderaan de Eifeltoren en masse in de lachen te schieten. In Zwitserland proberen mensen onder leiding van een heuse lachprofessor een boot, midden op een meer, met hun gelach een uur lang in beweging te houden. En in Amsterdam is er dus een openbare lachles, gevolgd door een lachwandeling.Docent Wil legt de groep uit dat lachen niet veel meer is dan lucht verplaatsen, goed voor lichaam en geest. Kinderen hebben tussen de 300 en 400 lachimpulsen per dag. Volwassenen nog maar 15, vertelt hij. “Volwassenen hebben het lachen helaas verleerd, terwijl het zoveel positieve energie naar bovenbrengt.” Met lachyoga kun je weer leren schuddebuiken.
De armen gaan de lucht in. Bij het langzaam laten zakken ervan is het de bedoeling een lach te laten ontsnappen. Deelnemers schudden handen met elkaar, moeten lachend kennismaken door hun namen te noemen en oefenen verschillende stadia van het lachen. De meeste mensen beginnen zuinig. De lach blijft in hun keel steken. Zich eens even helemaal laten gaan, lijkt voor de meerderheid onbereikbaar.
Maar verdomd, oefening blijkt toch te werken. Een mevrouw laat weten, uit onwennigheid, al snel kramp in haar kaken te krijgen. Even later gaat ze echter helemaal los. En niet alleen zij. De aanblik van zoveel lachende, zelfs gierende en brullende mensen om je heen, laat vrijwel niemands lachspieren onberoerd. Bij een aantal mensen biggelen binnen enkele minuten zelfs tranen van het lachen over de wangen.

Het is een bont gezelschap dat zich overgeeft aan het georganiseerde lachen. Jongeren met piercings en een grijzende meneer – type geschiedenisleraar. Maar ook buitenlandse toeristen, nette mensen met dure kleding van Tommy Hilfiger en, te oordelen naar het gemak waarmee zij zich overgeven, spiritueel geïnteresseerden. Iets meer vrouwen dan mannen. Meester Wil gebaart dat voorbijgangers zich kunnen aansluiten. Omdat niets wijst op een sekteachtige bijeenkomst, waar je maar moeilijk uit kunt ontsnappen, voegen ook enkele passanten zich tussen de lachenden. Zij doen mee met de ontspanningsoefeningen en laten hun kilometerlach klateren.
In het park klinkt een ware kakofonie aan geluiden. Rollend gelach, gehinnik en moeizaam uit de buik opborrelende lachstoten. Een meneer is astmatisch. Zijn gepiep werkt in deze sfeer zo opzwepend, dat menigeen dubbel ligt, hijzelf incluis.
Je kunt dus lachen, ook zonder dat er iets te lachen valt. Zet – fysiek – een lach in en voor je het weet ben je hardop aan het schaterlachen. Je moet het gewoon doen, er niet teveel achter zoeken, verzekert humorcoach Marleen Heeman. “Het is puur omdat lachen lekker en gezond is. Het is geen therapie, hoewel het samen lachen door sommige mensen als bevrijdend wordt ervaren.”
Na de lachyoga neemt Heeman het gezelschap mee de paden op voor een lachwandeling. De deelnemers werpen elkaar een denkbeeldige bal toe. Ook krijgen ze de opdracht gek te lopen en rare bokkensprongen te maken. Wat volgt heeft veel weg van het opkomen of afzwaaien van een stoet circusclowns. Maar de mensen hebben plezier en daar gaat het om.

De oorsprong van het bewuste lachen ligt in India, waar ene dokter Madan Kataria lachen als een vorm van conditietraining ontwikkelde. Hij vindt onder andere navolging in Denemarken, Nederland en België. In België zijn er verschillende lachclubs. In Nederland wordt vooral de lachyoga beoefend, met name in Rotterdam en Amsterdam. Wereldlachdag 2006 heeft vast nieuwe lachers opgeleverd. Na afloop van het evenement is het dringen rondom de docenten.
De gedachte dat toeristen bij thuiskomst in Japan, Italië of Nieuw-Zeeland hun vakantiefilmpje afdraaien en, voor wat zij zien als maffe, Amsterdammers stuk zien gaan van het lachen, roept een glimlach op. Lachen is een global experience.