De laatste tijd zijn geregeld weggepeste homostellen in het nieuws. Wat de krant niet haalt, is het stille leed van Corine, een lesbische vrouw die al jaren door haar ex wordt gestalkt.
Corine: ‘Vierenhalf jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan, maar ze heeft me nooit met rust gelaten. Ze stuurt me dagelijks sms’jes en, sinds ik een geheim nummer heb, brieven en mails. We wonen bij elkaar in de buurt. Ze staat regelmatig voor het raam naar binnen te kijken. Tikt tegen het raam om m’n aandacht te trekken, belt aan en zegt dat we moeten praten. Als ik m’n huis uitkom, staat ze vaak voor de deur. Elke keer deins ik achteruit of verstijf. Als ik in m’n auto wegrijd, gaat ze midden op straat staan om me tegen te houden. Bijna elke dag. Of ze rijdt me achterna naar m’n werk. Als ik ergens op bezoek ga en m’n auto parkeer, vind ik bij vertrek een briefje achter de ruitenwisser. Alsof ze me wil laten merken dat ze altijd weet waar ik ben. Ze wacht ook m’n dochter op. Als zij naar school fietst, spreekt m’n ex haar aan: ‘Zeg, groeten we niet meer?’ Ze heeft een baan, maar zit thuis, waarschijnlijk vanwege een arbeidsconflict. Ik word er heel akelig van. Eén keer kon ik me niet inhouden en riep dat ze óp moest houden. Dat was wat ze wilde: contact. Ze geeft niet op. Als ik zou verhuizen, zou ze me achterna reizen en me daar stalken. De huisarts zegt dat ik haar moet negeren. Juridisch is er weinig tegen te doen. Het kost erg veel energie en het is niet zeker dat de rechter een uitspraak doet waar ik wat aan heb. M’n ex zou bovendien genieten als ik probeer haar een straatverbod te laten opleggen. Dan ben ik met haar bezig.’