‘Dakloos zijn is m’n levenswijze geworden, maar ik kies er niet voor.’

Gerardus (47) is vijftien jaar dakloos en zwerft door heel Europa. Daar begon hij mee nadat de vriendin met wie hij samenwoonde het uitmaakte. ‘Dat was in Den Haag. Ik zag het niet zitten, alleen in dat huis. Ik ben naar Frankrijk gefietst, met tent en slaapzak, weg van m’n emoties en onzekerheden. Het werden een paar jaar. Na terugkomst in Nederland vond ik geen huis meer. Ik sliep achter station Hollands Spoor in Den Haag, bij de crisisopvang in Utrecht en op vele plekken meer. Omdat ik geen vast adres had, ontving ik lange tijd geen uitkering. Dat is nu geregeld, ik heb sinds drie maanden bijstand. Maar ik houd er niets van over omdat m’n schulden ervan worden afbetaald, vooral de ziektekostenverzekering. Onderdak heb ik nog niet. Vorige week kreeg ik een aanbieding om te wonen in een huis met een wietplantage, maar dat ga ik niet doen. Als het koud wordt, ga ik misschien weer naar Spanje. Dakloos zijn is m’n levenswijze geworden, maar ik kies er niet echt voor. Het is een ontzettend zwaar leven. Het is leuker om je eigen huisje te hebben. Ik ben al bij instanties geweest. De wachttijd voor een huis is acht jaar in Utrecht. Dus dat is geduld hebben. Ook zou ik graag weer als taxichauffeur gaan werken, m’n oude vak. Maar dan moet ik er eerst verzorgder uitzien.’