‘Als straffen niet helpt tegen criminaliteit, dan helpt harder straffen ook niet, ’ stelt Simone van der Zee. ‘Straffen is symptoombestrijding, geen probleembestrijding.’ [Lees meer…] overHet staatshotel
Waterstof #61
Staatsschuld, begrotingstekort en de 3%, het lijken zulke neutrale zaken, aan de man en vrouw gebracht met een knus woord als huishoudboekje. Je ruikt de vertrouwde geuren van Unox en Douwe Egberts. Even een koude voorjaarsduik en dan een lekkere bak troost! Maar zijn de tekorten van Rutte en De Jager ook die van Pechtold, Sap en Slob of hebben zij met hun begrotingsakkoord 2013 knollen voor citroenen gekocht? De intense tevredenheid over het akkoord van VNO/NCW-voorzitter Wientjes voorspelt in ieder geval weinig goeds. Dirk de Hoog legt ‘de’ staatsschuld langs de lat der duurzaamheid en draagt alternatieven voor bezuinigingen aan. ‘Elk nadeel hep z’n voordeel’ vindt Lot van Hooijdonk met Johan Cruijff: ‘Het democratisch tekort in de Europese Unie biedt ruimte voor progressieve politiek.’ Waterstof neemt een voorschot op een van de verkiezingsthema’s: Europa. Welk weerwoord hebben mensen op lokaal niveau op ontslag, een handicap of andere tegenslag? Twee voorbeelden van sociaal doe-het-zelven, van kleinschalige idealen in plaats van grote verhalen: een in Rotterdam (door Annemiek Onstenk) en een in het Indiase Dindigul door Toby Frielink. ‘Wat mensen op eigen kracht voor elkaar krijgen, is soms beter dan professionele voorzieningen.’ Een Waterstof zonder populisme is droogkost. Daarom in dit nummer aandacht voor het populisme rond de Hedwigepolder, door August Hans den Boef.
http://www.waterlandstichting.nl/?p=waterstof&s=bekijken&id=65
Tootje
Heimwee heeft ze, schrijft Lieke Noorman in het net verschenen boek Tootje. Heimwee naar de tijd vóór de rampzalige dood van haar één jaar oudere zus, nu dertien jaar geleden. Heimwee naar haar oude zelf. Na jaren slepen met haar verdriet, besluit ze de dood op te zoeken om dichterbij de waarheid, maar vooral dichterbij zichzelf te komen. Zus Margot, actrice, heeft namelijk zelf een einde aan haar leven gemaakt, Lieke verweesd en met schuldgevoel achterlatend. Ze geeft de brui aan haar werk als freelance journalist, doolt door Amsterdam, heeft verschillende ongeschoolde baantjes en wordt ten slotte koffiejuffrouw in een uitvaartcentrum. Daar liggen de associaties met de dood, de confrontatie met het dode lichaam in het mortuarium en de begrafenis van haar zus voor het oprapen.
In het boek zijn de verschillende fasen van verwerking prachtig verweven met de dagelijkse gang van zaken in het uitvaartcentrum. Met humor ook. Haar beroepsmatige en gretige belangstelling voor mensen en hun biotoop, haar rake observaties en journalistieke schrijftalent: Noorman lijkt er haar kracht (én vak) mee te hervinden. Tootje, van alle kanten liefdevol bekeken en beschreven, duikt voortdurend op tussen de kisten en de schimmen van de doden, maar het is schrijver Lieke die de touwtjes in handen heeft. Ze onderzoekt hun zussenschap, analyseert hun levensloop en wat de dood van zus Margot met haar heeft gedaan. Als het monument voor Tootje stevig genoeg staat, neemt Lieke afstand en de ruimte het hare te vinden van Margots vertrek. De jarenlange radeloosheid maakt even plaats voor een tirade tegen zelfmoordenaars as such en Tootje in het bijzonder, voor woede over het zelfzuchtige ervan, het in de steek laten en het kiezen voor de makkelijkste weg. Die lucht op en brengt zowel de auteur als het boek in balans.
Tootje. Het leven in een uitvaartcentrum, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2012
Sociaal doe-het-zelven in Rotterdam loont
Lokale ondernemers, thuiskoks, naaisters, taartenbakkers, jongeren en ontwerpers werken samen aan nieuwe producten en diensten. Ook ontstaan nieuwe sociale verbanden. [Lees meer…] overSociaal doe-het-zelven in Rotterdam loont
Sociale stijging pleegkinderen niet automatisch ‘goed’
De rol die milieuverschillen tussen gezin van herkomst en pleeggezin voor pleegkinderen spelen, wordt onderschat. [Lees meer…] overSociale stijging pleegkinderen niet automatisch ‘goed’
Bewoners Java-eiland willen zonnepanelen
Huurdersvereniging Java en bewoners van woon/werkgebouw Wladiwostok op het Java-eiland gaan samenwerken om het energiegebruik in en om hun woningen te verminderen. Een initiatiefgroep uit Wladiwostok wil collectieve zonnepanelen op een groen dak en lobbyt bij woningcorporatie Stadgenoot om toestemming te verlenen. Huurdersvereniging Java probeert verhuurder Bouwinvest al jaren in een energiezuinige richting te duwen, tot nu toe zonder veel succes. Bewoners willen bijvoorbeeld spaarzaamheid met verlichting in gemeenschappelijke ruimten en zelf energie opwekken. Zaterdag 31 maart kwamen ze samen op een heuse burenconferentie onder het motto ‘Als het internationaal in Durban en Kopenhagen niet lukt harde milieuafspraken te maken, moeten we het zelf doen.’
Het Java-eiland kon de afgelopen decennia voor de dag komen met stadsverwarming, die bij de bouw van de trendy wijk is aangelegd. Maar anders als veel mensen denken, is het warme stadswater geen koelwater van de elektriciteitscentrale in Diemen. De warmte wordt opgewekt door warmte/krachtkoppeling in kleine energiecentrales die hier en daar op het dak staan. Die centrales zelf stoken gewoon fossiele brandstof. Als de stadsverwarming aan het einde van haar levensloop is, zou er een écht duurzaam systeem van energieopwekking moeten komen, zoals warmte/koudeopslag.
Maar eerst zoeken de bewoners het dichter bij huis. Ze werven steun onder medebewoners, woningcorporatie en verhuurder om zonnepanelen te plaatsen voor liften, verlichting in bergingen en voor particulier verbruik, daken groen te bedekken en warmtelekken in de woningen te verminderen. Goodwill kweken dus en dan duurzame energie oogsten.
Eens in de voorhoede, moeten verhuurders en particuliere eigenaren op het Java-eiland uitkijken nu niet in de achterhoede te belanden wat duurzaamheid betreft.