• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar
Annemiek Onstenk Journalist

Annemiek Onstenk Journalist

tekst, redactie & research

  • Home
  • Tekst
  • Redactie
  • Research
  • CV
  • Klanten
  • Contact
  • Kanaalpost

Lodewijk Asscher

Flinke Tippel ter Beschaving

14 juli 2011 door Annemiek Onstenk

PvdA-prominent Lodewijk Asscher (kroonprinsen zijn momenteel niet leverbaar bij de PvdA) hield onlangs een lezing voor de Wiardi Beckmann Stichting, hun wetenschappelijk bureau, over het uitdragen van sociaaldemocratische idealen. Zinvoller dan navelstaren op grondslagen, is laten zíen dat je sociaaldemocraat bent, zei hij met een variant op het oude ‘Niet lullen, maar poetsen’: Don’t tell, show! Zorg voor bestaanszekerheid, veiligheid en goed onderwijs. Dat is vandaag de dag echter niet eenvoudig, zo vervolgde hij. De belofte van de sociaaldemocratie om, via de verzorgingsstaat, bestaanszekerheid te garanderen wordt ‘wankel’. Werk is geen garantie meer uit de armoede te komen en de publieke sector functioneert niet naar behoren. Rutte & Co besloten daarom de ‘geluksmachine uit te zetten’ en drastisch te bezuinigen. Dat roept volgens Asscher bij ‘links’ (mogelijk om partijleider Job Cohen niet aan te vallen, sprak hij bij het focussen op wat fout gaat van ‘links’ in plaats van sociaaldemocratie) een pavlovreactie op: bezuinigingen zijn asociaal, Mars der beschaving, etc. Lang niet alle bestaande praktijken zijn verdedigbaar, stelde Asscher. Als voorbeelden van niet geslaagd beleid noemde hij arbeidsre-integratie, gemengde scholen en inburgering. Hij vindt ‘progressief zelfonderzoek’ nodig; we moeten ‘de bestaande orde niet verdedigen maar kritisch volgen.’ Zijn remedie, behalve zelfonderzoek, is dat publieke instellingen ‘uitzonderlijk’ moeten presteren en sociaaldemocraten ‘strijden tegen uitwassen van kapitalisme, tegen privatisering van pech en tegen misdaad en hufterigheid.’

Nu was het voor veel betrokkenen beter geweest als de PvdA de bestaande orde kritisch had gevolgd in de periode dat de partij zelf meeregeerde . Sturen en saneren op kwaliteit door een centrumlinks kabinet zou tot een ander resultaat (moeten) leiden dan het rancuneuze centrumrechtse afrekenen door de huidige regeerploeg. En, als we het toch over pavlovreacties hebben: waarom niet meteen de oud-linkse reflex aan de kaak stellen van ‘handen af van verworven rechten’ als het gaat om pensioenvoorzieningen, werkloosheidsuitkeringen en ontslagrecht? Niet om budgettaire/financiële redenen, maar omdat solidariteit tussen werkenden en generaties moet opnieuw worden geijkt. Aan de andere kant is zelfonderzoek nooit te laat. Asschers PvdA maakt in Amsterdam al generaties deel uit van de bestaande orde. Toch worstelt de hoofdstad bijvoorbeeld al jaren met een bedroevend functionerende inburgeringsbureaucratie. Dat kan en moet beter. Inburgering, en dat geldt ook voor arbeidsre-integratie, is met de aanbesteding en marktwerking overigens geen exclusief publieke zaak meer. Om betere resultaten te boeken moeten overheidsdiensten én particuliere bedrijven uitzonderlijk presteren.

Ook Jos van der Lans, publicist en voormalig Eerste Kamerlid voor GroenLinks, zet zelfkritisch de beuk in de volgens hem piepende en krakende collectieve sector. In De Groene Amsterdammer van 23 juni 2011 schreef hij het essay De lange mars uit de instituties. Hij kan de huidige ‘draconische bezuinigingen op de publieke sector’ billijken, omdat die uit z’n voegen barst. ‘Alle gekheid in een hokje,’ schrijft Van der Lans, ‘voor ieder euvel is een specialist en een keur van instituties die er op zijn ingericht burgers-met-mankementen in productie te nemen.’ Hij hekelt de bureaucratische ‘leemlaag’ in de collectieve sector, van managers die zich vooral bezighouden met beleid, onderzoek, overleg en controle, die ‘carrière in papierwerk’ maken. Net als Lodewijk Asscher wijst hij op de falende arbeidsre-integratie, inburgering en jeugdzorg. Het onvermogen van de uitvoerende organisaties is de tragiek van de hedendaagse verzorgingsstaat, gevangen als ze is in papieren voornemens en bureaucratische procedures. In ander verband noemde hij de verzorgingsstaat eerder een ‘EHBO-achtige supermarkt’, die zijn schappen vult met ‘etiketten, pilletjes, trajecten, behandelingen, dbc’s, indicaties en classificaties’.

Jos van der Lans vindt dat sociale en streetwise professionals ‘loket en kantoor moeten verlaten en neerstrijken in de wereld van burgers’. Professionele instellingen moeten dienstbaar zijn aan de mogelijkheden van burgers zelf. ‘Dat kan alleen door macht te verplaatsen van instituties naar nieuwe verbanden van burgers en dienstbare professionals’, aldus Van der Lans, ‘Power to the people.

Afgeven op de collectieve sector, de verzorgingsstaat en, in één moeite door, ondanks de leuze Power to the people, op de vermaledijde jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, is geen rechts tijdverdrijf meer. Het is ook geen links taboe, moet dat ook niet zijn. Maar Jos van der Lans zet burgers en uitvoerende professionals aan de ene kant weg als calculerende consumenten en producenten en wil hen aan de andere kant ‘alle macht’ geven en aanspreken op hun zelfredzaam vermogen. Dat wringt. Dat – inderdaad vaak incompetente, slecht presterende – instituties in permanente staat van verbouwing en reorganisatie verkeren en een dagtaak hebben aan rapporteren, houdt veel professionals van de straat. Samen met burgers, én anderen overigens, zit de sociale sector in een subsidiecarrousel, waarin eigenbelang voorop staat. Zoals burgers de mogelijkheden van uitkeringen, belastingaftrek, een persoonsgebonden budget (pgb), etc. uitbuiten, zo zorgen Van der Lans’ instituties dat hun aanbod binnen de subsidieregelingen valt. Dat doen gemeenten zelf ook; zij leiden subsidies die ze uit eigen zak moeten betalen, bijvoorbeeld graag om naar landelijke potjes. Regio’s op hun beurt hebben specialisten in dienst om het onderste uit de Europese fondsenkan te halen en ook de landelijke overheid rekent uit hoe ze in de EU ‘netto-ontvanger’ kan worden. Calculeren en geld en voordeeltjes binnenhalen, al dan niet in combinatie met slecht presteren, is niemand vreemd, niet in de privésfeer, noch in het bedrijfsleven en de non-profit sector.

Een dienstbare instelling, het je stinkende best doen om mensen te helpen/activeren die hun leven niet op orde hebben, schulden hebben, geen werk, geen huis, een verstandelijke beperking, een scholings- of taalachterstand of een traumatisch verleden, geldt niet alleen voor uitvoerende professionals, maar ook voor de ‘lemen’ leiding, organisaties, bedrijven en overheden. De Mars der Beschaving mag van mij een jaarlijkse Flinke Tippel ter Beschaving worden. Voorwaarts en niet vergeten.

Categorie: Waterstof, Weblog Tags: Jos van er Lans, Lodewijk Asscher, Mars der Beschaving, publieke sector, Waterstof

Solidariteit

6 juli 2011 door Annemiek Onstenk

Don’t tell, show! Maak duidelijk wat sociaaldemocratische politiek is, handel ernaar, zei Lodewijk Asscher onlangs tijdens een lezing voor de Wiardi Beckman Stichting. Hij is bestuursvoorzitter van dit wetenschappelijk bureau van de PvdA. Onderwerp was het maatschappelijk onbehagen en de andere boeg waarover de PvdA zichzelf moet gooien. De praktijk biedt op het gebied van veiligheid, onderwijs, re-integratie, inburgering en bestaanszekerheid niet wat de sociaaldemocratie belooft, zo analyseerde Asscher. ‘De publieke sector is niet de oplossing, maar het probleem,’ stelde hij zelfs.

In het dagelijks leven is Lodewijk Asscher wethouder Financiën in de hoofdstad. Dus zit hij met de hand aan de knoppen om, met anderen, een zaak als veiligheid aan te pakken. Een van de doelen waarop hij wil worden afgerekend is het opschonen van postcodegebied 1012, beter bekend als de Wallen. Onder- en bovenwereld, economie en criminaliteit moeten daar worden gescheiden. De gemeente wil de buurt upliften, economisch en qua veiligheid. De analogie is toevallig, maar voor de gemeente zijn publieke vrouwen niet de oplossing, maar een van de problemen. Gelukkig is daar mensenhandel. Voor het stadsbestuur – dat zich het lot van verhandelde vrouwen natuurlijk echt aantrekt, daarover geen misverstand – aanleiding de boel flink te saneren. Het aantal prostitutieramen wordt ongeveer gehalveerd, de prostitutie geconcentreerd op één Wal.

Vanzelfsprekend moet korte metten worden gemaakt met mensenhandel en aanverwante misdaden. Maar waarom gebeurt dat dan nauwelijks? Veel mensenhandelzaken blijven op de plank liggen en er zijn zelden veroordelingen. Menige vrouw zit vanwege illegaliteit opgesloten en moet na verloop van tijd gewoon het land uit, verhandeld of niet. Ondertussen moeten de goeden onder de kwaden (de mensenhandelaren) lijden. Door het sluiten van panden, stijgen de huren voor de ongedwongen sekswerkers. Velen komen behalve letterlijk ook figuurlijk op straat te staan. Van het netjes regelen van sekswerk komt niet veel terecht. Er worden geen/nauwelijks nieuwe vergunningen verstrekt, zodat sekswerkers zich moeten wenden tot exploitanten. Bovendien moeten zij zich binnenkort verplicht registreren, besloot de landelijke politiek. Het kan zomaar gebeuren dat handelaren/uitbuiters hun ‘waar’ dwingen zich te registreren. Verhandelde vrouwen werken dan legaal. Terwijl prostituees die uit vrije wil werken en zich om verschillende redenen niet willen registreren, illegaal worden. In de beeldvorming is en blijft bovendien alle prostitutie ‘slecht’, ondanks de emancipatiestrijd die sekswerkers sinds decennia voeren.

‘Ik ben een hele normale vrouw hoor,’ riep een prostituee eind mei op een bijeenkomst van Women Inc over sekswerk. ‘Ze denken dat we niet zelf kunnen denken,’ klaagde een ander. Dat er onder verhandelde vrouwen arbeidsmigranten zijn (die in verkeerde handen kunnen vallen), wil er bij de politiek niet in. Prostituees zijn zich niet voor niets sekswerkers gaan noemen: zij willen erkenning als werkenden, goede arbeidsomstandigheden, betaalbare huren, kredietverlening om een eigen bedrijf te starten, etc.

Lodewijk Asscher was toevallig ook op de bijeenkomst van Women Inc, om zijn aanpak van de Wallen toe te lichten. ‘Jullie zijn niet solidair, er zijn veel schrijnende situaties van misbruik en geweld,’ mokte de ridder meesmuilend. Dat was flauw. Voor je rechten opkomen is ook tegen dwangarbeid zijn.

Dwang en geweld tegen vrouwen beperkt zich niet tot de prostitutie. Zelfs in de hoogste kringen komt het voor. Een geestverwant van de heer Asscher, socialistisch voorman en voormalig financieel topman Dominique Strauss-Kahn, vergreep zich waarschijnlijk in New York aan een hotelmedewerkster. Zoals het er nu naar uitziet, komt hij met de vernedering van voorgeleiding en enkelbanddetentie vrij. Terugkeer als presidentskandidaat op het politieke toneel in Frankrijk wordt niet uitgesloten. De vrouw in kwestie, afkomstig uit Guinee, wordt er inmiddels van ‘verdacht’ hoer te zijn en banden te hebben met drugshandelaren. Blame the victim noemen we dat.

Zoals Lodewijk Asscher stelde in zijn lezing voor de Wiardi Beckman Stichting, gaat het bij linkse politiek niet om zéggen dat je solidair bent, maar om het laten zien daarvan. Hij zei ook: ‘Verander de samenleving, begin bij jezelf. Strijdt tegen uitwassen van kapitalisme, zodat mensen trots en waarde in hun werk vinden.’

Mag ik hem uitnodigen ook (ongedwongen) sekswerkers, werk/geluk zoekende arbeidsmigranten en kamer‘meisjes’ in het sociaaldemocratisch paradijs op te nemen?

Categorie: Weblog Tags: Lodewijk Asscher, Women Inc.

Primaire Sidebar

    Artikelen

    Selecteer subcategorie
    category
    64193a48a2d4c
    1
    1
    27
    Loading....

    Tweets…

    'n stem op #BBB zou 'n stem tegen elite zijn, tegen 't establishment van gevestigde politiek/bestuur. Maar stemden #BBB kiezers twintig jaar geleden voor #LPF en #pimfortuijn? Precies, vertegenwoordiger van 't establishment! Fortuijn behoorde tot de #elite én won harten & stemmen

    Ongeveer 2 dagen geleden op Onstenk's Twitter

    Wir sind das Volk. Aber wie oh wie nog meer?

    Ongeveer 5 dagen geleden op Onstenk's Twitter

    Mooi gedaan @Natascharosa prachtige, aangrijpende en roerende docu #Broertje over tocht bevrijde vader #DeWinter uit nazi-Duitsland 1945

    Ongeveer 2 weken geleden op Onstenk's Twitter

    Wandelen op #Kythira, een aanrader! annemiekonstenk.nl/2023/03/07…

    Ongeveer 2 weken geleden op Onstenk's Twitter

    Ik stem #GroenLinks pic.twitter.com/zYCFiifvQJ

    Ongeveer 2 weken geleden op Onstenk's Twitter

    @annemiekonstenk volgen

    Volg mij op

    • LinkedIn
    • Twitter

    © 2023 Annemiek Onstenk, journalist | Tekst, redactie & research | Techniek WordPress | Realisatie Zin in Webdesign