Nederland staat stil bij het 10-jarig jubileum van de eerste homohuwelijken in ons land, op 1 april 2001 om 00:00u. Het deel van de homobeweging dat jarenlang streed voor deze mogelijkheid, gaf het traditionele instituut huwelijk een roze tint en zette het in voor de eigen emancipatie. Het homohuwelijk is het ‘beste exportproduct’ van Nederland, aldus homogoeroe Henk Krol. Het vindt niet alleen navolging in vele landen, Nederlands homovriendelijke imago en regelingen trekt, omgekeerd, ook vervolgde homo’s, lesbische vrouwen en transgenders naar hier. Onder wie Ikram en Dounia, lesbische moslima’s, die in Nederland de vrijheid vonden die ze in het land van herkomst (respectievelijk Marokko en Duitsland) niet hadden. Beide vrouwen kwamen in hun familie uit de kast en kregen daardoor een ernstig conflict met vooral hun vader en broers. Homoseksualiteit mag niet van de Koran en niet van de cultuur. In het geval van Ikram was het vooral de cultuur. Haar hoogopgeleide ouders praktiseerden hun geloof nauwelijks en voedden hun kinderen vrij op. Ze studeerde in Parijs. Ook bij Dounia, geboren en opgegroeid in Duitsland, ging het pas fout toen ze liet weten niet te zullen trouwen omdat ze lesbisch is. De vrouwen weken via omwegen uit naar Nederland om hier een veilig lesbisch bestaan op te bouwen. Ikram moet voortdurend verhuizen en over haar schouder kijken, omdat mannelijke familieleden niet opgeven en haar bedreigen. Dounia heeft geen contact meer met haar familie.
Al jaren doen verschillende organisaties pogingen de problematiek van seksuele diversiteit en islam bespreekbaar te maken. Onlangs vond in Amsterdam nog een conferentie plaats over Homoseksualiteit & Islam, georganiseerd door Turkse Arbeidersvereniging HTIB, Turks homoloket, Samenwerkingsverband van Marokkaanse Nederlanders, COC Nederland en de Zuid-Afrikaanse mensenrechtenorganisatie The Inner Circle (for queer muslims). Imam Muhsin Hendricks uit Zuid-Afrika zei daar dat in de Koran geen veroordeling van homoseksualiteit is te vinden.
Het huidige politieke klimaat in Nederland compliceert de worsteling met het geloof en de liefde van homo’s, lesbische vrouwen en transgenders (holebi’s) met een islamitische achtergrond. Geen enkele religie kan geweld tegen holebi’s, autochtoon of allochtoon, rechtvaardigen, ook het islamitische niet. Zero tolerance. Maar om moslimbashers niet in de kaart te spelen, vinden mensen het moeilijk vrij te praten over probleemsituaties. Nederlandse media gebruiken pijnlijke ervaringen van islamitische homo’s, lesbische vrouwen en transgenders als illustratie van de onverdraagzaamheid van de islam. Ze geven af op de Marokkaanse gemeenschap als zodanig, is de ervaring. Terwijl de werkelijkheid ingewikkelder is. Ikram voelt zich geen moslim meer, maar níet omdat haar familie haar homoseksualiteit niet accepteert, laat ze weten. De Marokkaans-Nederlandse moslims in haar straat en in de moskee waar ze boodschappen doet, aanvaarden haar zoals ze is.
De vrouwen willen hun eigen ‘Arabische’ lente afdwingen en bewerkstelligen. Waarvan akte.