Annemiek Onstenk Journalist

tekst, redactie & research

Plus Magazine

Hans Revier over de Waddenzee

door

Plus Magazine – 2008

“Er is in Nederland nog één gebied met oorspronkelijke natuur en dat is het Waddengebied. Je kunt je als mens nog nietig voelen in dit grootste getijdengebied ter wereld. De sensatie van leegte die toeristen op de gletsjers in Nepal zoeken, vind je ook bij ons op de Wadden. De Waddenzee is ondiep en staat bij eb zelfs droog. Het water is er dus relatief warm. Daardoor ontstaat uniek leven op de bodem van de zee: kiezelwieren, plankton, zeegras, kokkels, garnalen, vissen… Dat trekt scholeksters, rosse grutto’s, wulpen, kluten en tientallen andere vogelsoorten aan, maar ook zeehonden die hier hun jongen krijgen. De Waddenzee is onvervangbaar en uitzonderlijk. Daar moet je voorzichtig mee zijn. Het is weliswaar een internationaal, nationaal en regionaal beschermd gebied, maar toch proberen vissers, energieproducenten, gemeenten en ondernemers steeds weer onder die bescherming uit te komen. Er zijn nu teveel industriële activiteiten, zoals de gaswinning en de intensieve visserij. Die brengen schade toe. Als de bodem daalt door gaswinning en de zeespiegel bovendien stijgt door klimaatverandering, krijgt de Waddenzee een ander karakter waardoor de diversiteit van soorten afneemt. Dat proces is al ingezet, de natuurlijke mosselbanken weg, dat waren de koraalriffen van het Wad.
De gaswinning is tegenwoordig, mede door toedoen van natuur- en milieuverenigingen, omgeven door zeer strenge wetgeving. Maar je kunt er vergif op innemen dat er over een paar jaar weer een nieuwe aanvraag komt om te mogen boren naar andere gasvelden. De discussie over de mosselvisserij loopt al vanaf 1990. Er is allang aangetoond dat visserij schade toebrengt, maar nu drijft de vissersbranche de zaak toch weer op de spits. Het lijkt aan politieke wil te ontbreken om de Waddenzee écht te beschermen. Er zou een totaalplan gemaakt moeten worden voor duurzame ontwikkeling, waardoor beperkte economische bedrijvigheid kan plaatsvinden zonder het wezen van het Waddengebied aan te tasten. Een plan met ontzag voor de natuurwaarden van de Waddenzee en dat de bescherming serieus neemt, zodat je achteraf niet allemaal procedures nodig om de schade in beeld te brengen en te repareren.”

Chris Peters, kwartiermaker

door

Chris Peters (49) uit Venlo”Men denkt bij psychiatrische patiënten aan verwaarloosde zwervers op straat. Maar het kunnen je buren zijn, waar niks aan te zien is. Iemand die wél merkt dat de buurman of buurvrouw vreemd doet, denkt al snel ‘daar zorgt een ander voor.’ Het past in deze tijd: iedereen leeft voor zichzelf. Ik betreur dat contacten zo verarmd zijn.
Mensen met psychische problemen vinden in deze individualistische tijd extra moeilijk aansluiting. Ze zoeken wel contact, maar kunnen dat slecht leggen. ‘Niemand zegt wat tegen me,’ zei een man die ik begeleidde vanuit mijn werk bij een Regionale Instelling voor Begeleid Wonen. Samen nodigden we de buren uit voor een kop koffie. Hij, maar ook de buren, zijn een drempel overgegaan. Hij vertelde wat er met hem aan de hand is. Hij wil geen geheimen hebben. Hij wil zichzelf kunnen zijn, ook als het niet goed met hem gaat. Veroorzaakt hij daarbij overlast, dan kan hij op meer begrip rekenen. Al moet hij zich natuurlijk gewoon aan regels houden.
Het is al jaren beleid om cliënten met psychische klachten in de wijk te laten wonen. Zonder contacten is de kans echter groot dat het misgaat, met hen en met het beleid. Verstandelijk gehandicapten, voor wie hetzelfde geldt, zie je alweer teruggaan naar de kliniek.
Er is een cultuurverandering nodig. Ben je alleen bezig met jezelf en je mooie auto of is er meer? Ik vind dat je verantwoordelijkheid voor een ander moet nemen. Als je voor elkaar zorgt, leef je zelf ook plezieriger. Wat ik wil is sociale warmte én erkenning van de zelfstandigheid van cliënten. Prima als ze helemaal zelfredzaam zijn. Maar niet iedereen is daartoe in staat.
Je hoeft geen hulpverlener te zijn om mensen met psychische problemen het gevoel te geven dat ze erbij horen. Het gaat om kleine dingen, zoals elkaar groeten en een praatje over het weer. Als ze de stap zetten om bijvoorbeeld te gaan sporten, zou iemand op de sportclub zich om hen moeten bekommeren. Anders houden ze zo weer op. Daar moeten we als medeburger alert op zijn.
Ouderen hebben vanuit hun opvoeding vaak meer oog voor hun omgeving. Zij zouden actiever kunnen zijn, bijvoorbeeld vriend of maatje worden van een ‘moeilijk mens’. Je doet eens per week iets samen, koffie drinken of erop uit.

Gezien, gehoord en geaccepteerd worden, daar gaat het om.”

Meer info over maatjesprojecten en vriendendiensten: www.vriendendienstennederland.nl en www.kwartiermaken.nl

Plus Magazine- 2007

Juani Herrera over dubbele nationaliteit

door

Juani Herrera (60) over dubbele nationaliteit‘Het debat over dubbele nationaliteit in de Tweede Kamer verbaast me. Nederland is erg veranderd in de tijd dat ik hier woon. Ik ben Spaanse. Ik trouwde in 1969 met een Nederlander, mijn vakantieliefde. Toen ik naar Nederland kwam, was Spanje nog fascistisch. Franco ontnam politieke tegenstanders hun nationaliteit en zette ze het land uit. Ik denk dat het onderwerp me daarom zo raakt. In 1978 werd ik door de Spaanse gemeenschap in Zaanstad voorgedragen voor de commissie Buitenlanders, die de gemeente over allerlei zaken adviseerde. Ambtenaren wilden me er graag in hebben. Er was één probleem, dat geloof je nu bijna niet meer: ik had door m’n huwelijk de Nederlandse nationaliteit en voor de commissie moest je een niet-Nederlandse nationaliteit hebben, anders was je geen buitenlander. Gelukkig had ik ook nog de Spaanse nationaliteit. Halverwege de jaren ’80 werd ik gemeenteraadslid. Dat paste in het beleid: Nederland stimuleerde de politieke participatie van migranten met behoud van eigen cultuur en identiteit. Migranten met een dubbele identiteit, en soms een dubbele nationaliteit, zouden sneller integreren. Als zij hun oorspronkelijke nationaliteit niet móchten afstaan, zoals Marokkanen, werd dat getolereerd.
Vergelijk het met nu. Wilders vindt dat allochtone politici alleen een Nederlandse nationaliteit mogen hebben. Zij zouden anders niet loyaal aan Nederland (kunnen) zijn. De VVD gaat hier in mee. Maar je nationaliteit heeft niks met je politieke opstelling te maken. Een paspoort is niet meer dan papier, dat stuurt echt je hersens niet. Wat er achter zit is angst voor moslims. Nederland is de laatste jaren schizofreen geworden. Het ziet achter elke moslim een terrorist. We worden bang gemaakt voor spoken. Ik herken Nederland niet meer. Nederland was altijd progressief, met mensenrechten hoog in het vaandel. Ik houd van het land. Daarom heb ik er ook kritiek op. Ik heb een sterke band met Nederland. Die zou ik ook hebben als ik de Nederlandse nationaliteit níet had. Ik vind dat mensen van allochtone herkomst vrij moeten kunnen kiezen of ze een dubbele nationaliteit willen of alleen de Nederlandse. Ik vind het onnodig en onmenselijk dat mensen hun oorspronkelijke nationaliteit moeten opgeven. Je bent toch wie je bent!?’

Plus Magazine – 2007

Betsy Udink over 9/11

door

Betsy Udink, journaliste en schrijfster van onder andere Achter Mekka (1990) en Allah en Eva (2006), woonde in Nederland ten tijde van de aanslag op de Twin Towers. Momenteel is zij gevestigd in Turkije.
“Toen ik op tv zag dat een tweede vliegtuig zich in de torens boorde, wist ik dat het geen ongeluk was. Ik dacht allereerst aan een sluwe daad van Saddam Hoessein. De daders bleken fundamentalistische moslims, Irak had er niets mee te maken. Ik had een primitief beeld van fundamentalisten: die blazen zichzelf op of knallen iedereen met een mitrailleur af. Deze aanslag was sophisticated en vereiste veel meer beheersing van techniek.
Wat me na 9/11 verraste, méér dan de aanslag zelf, was de hysterische paniek. Alsof hordes moslimsoldaten het Westen binnenmarcheerden en de sha’ria wilden invoeren. De aanslag was niet het werk van een vijandige staat, niet van een leger noch van dé islam. Het waren twintig gefrustreerde mannen, die de VS de schuld gaven van alles wat er mis was in hun land van herkomst.
De VS en hun bondgenoten reageerden buitenproportioneel, met bombardementen in Afghanistan en later de oorlog tegen Irak. Die overreactie ontketende weer acties en reacties. Mijn denken over de islam is er niet door veranderd. Het programma van de politieke islam is ook niet veranderd. Het verlangen naar invoering van de sha’ria en de onderdrukking van vrouwen bestonden al. Wel is het fundamentalisme door 11/9 in een stroomversnelling gekomen, het wint enorm aan populariteit. Kijk naar Hamas in Palestina en de Moslimbroeders in Egypte. Vrouwen konden in Irak gaan en staan waar ze wilden. Nu niet meer.
De laatste tijd zie je een dodelijke mix van politieke islam en olie. Met de triljoenen die oliestaten aan de duurdere olie verdienen, worden onder andere fundamentalisten van wapens voorzien.
Een andere zorgwekkende ontwikkeling na 11 september vind ik de afkalving van de rechtstaat, in de VS én in Nederland: rechteloosheid van gevangenen op Guatánamobay, bevoegdheden om telefoons af te luisteren, arrestaties vanwege het bekijken van een site. Ook de moord op Theo van Gogh was zeker een gevolg van 11/9. Voor Mohammed B. waren de vliegtuigkapers helden.”

Plus Magazine – 2006