Terwijl veel mensen in Nederland en andere West-Europese landen mutsen over hoofddoekjes, verleidt aanstormend Turks talent kunstliefhebbers met postmoderne global art.
Publicaties
Eigen Krachtmeting
Eigen Kracht conferenties in families/gezinnen of buurten die dreigen te kapseizen, zijn hot. Simpelweg omdat ze werken én goedkoop zijn. Een gezin dat in de problemen zit of buurtbewoners die met elkaar overhoop liggen, nodigen hun netwerk rond de tafel, praten (uit) en maken afspraken over onderlinge steun en praktische oplossingen. Ongeveer 1000 gezinnen per jaar doppen op het ogenblik min of meer op eigen kracht hun boontjes, mét hun familie, vrienden en buren dus. Afgaand op de berichten op de site van de Eigen Kracht Centrale tot ieders genoegen. Sociale winst is dat er krachten worden aangesproken die weinigen voor mogelijk hielden en dat families/buurten zelf de regie houden. Ze komen niet aan een ‘hulpinfuus’ te liggen, zoals sommigen dat tegenwoordig denigrerend noemen. Noch raken ze verstrikt in slecht functionerende ketenzorg van -tig, langs elkaar heen werkende instellingen. En dan zijn er nog de financiële voordelen, want goedkoper dan ‘eigen kracht’ is er niet. Bij Eigen Kracht conferenties kan zelfs de coördinator een vrijwilliger zijn. Samenredzaamheid past in het zorg- en welzijnsbeleid van vandaag, ja, ís dat beleid: eerst eigen verantwoordelijkheid nemen en in eigen omgeving hulp zoeken, en pas als dat onmogelijk is een beroep doen op professionele zorgverleners. Wie kan tegen zelf- en samenredzaamheid zijn, niemand toch? Fantastisch!
Maar wat er mensen in het netwerk aanschuiven die het erg met zichzelf hebben getroffen, de wijsheid in pacht (denken te) hebben en het betreffende gezin/de buurt wel eens zullen vertellen hoe men de problemen moet oplossen? Dan is eerder sprake van een Eigen Krachtmeting. En wat als het bewuste gezin de vuile was juist níet tussen familieleden, vrienden en buren wil ophangen? En buurtbewoners het liefst hun eigen leven leiden en verder met rust willen worden gelaten? Eigen Kracht wordt erg rooskleurig voorgesteld, geromantiseerd en geïdealiseerd, alsof het een panacee is voor alle tekortkomingen van professionele inzet. Je hoeft maar naar De Rijdende Rechter te kijken om te weten hoe buren elkaar het leven zuur kunnen maken. Als professioneel paternalisme plaats maakt voor onprofessioneel paternalisme en deskundige bemoeizorg ondeskundige bemoeizucht wordt, met sociale controle als bonus, dan ben je als buurt of gezin verder van huis. Figuurlijk dan, want in werkelijkheid haal je de ellende juist in huis. Letterlijk.
Jongeren te huur
Beveiligingsmedewerkers van een kantoor kijken van afstand verschrikt toe. Akelig vloekend en dreigend dienen enkele jongeren een klagende buurtbewoner van repliek. ‘Hoe hij het in z’n hoofd haalt hen aan te spreken op hun “teringherrie”. ‘Wij wónen hier en chillen waar we willen, gi.’ Wat de medewerkers niet weten is dat dit een nepruzie is, gespeeld door kersvers gediplomeerde trainingsacteurs van The Crew. De boze buurman die de luidruchtige hangjongeren aanspreekt op hun gedrag, is hun opleider. Buurman krijgt lik op stuk omdat hij hen ‘fout’ benadert. Doet hij het ‘beter’, dan veranderen de zogenoemde ‘straatterroristen’ in jonge gasten die goed aanspreekbaar zijn en met humor afscheid nemen.
Parkeerwachten, loketmedewerkers, politieagenten, zorgverleners, toezichthouders in voetbalstadions of straatcoaches: ze zijn allemaal wel eens op cursus geweest hoe om te gaan met agressie van jongeren tijdens de uitoefening van hun functie. Cursusleiders worden meestal bijgestaan door acteurs die jongeren spélen. Het Amsterdamse trainingsbureau RadarVertige leidde zes jongeren uit de doelgroep zelf op tot trainingsacteur. Zij kennen de straatcultuur uit eigen ervaring. Het bureau wil (werkloze) jongeren met een uitkering een kans geven, maar ook tegenwicht bieden tegen vooroordelen over jongeren. Ze zouden niet gemotiveerd zijn, ongedisciplineerd en ongemanierd. The Crew bewijst het tegendeel. De zes jonge mensen die deze week hun diploma kregen, zijn gedreven en getalenteerd. En als je hen gewoon normaal bejegent nog leuk en aardig ook. Ice is één van hen. Hij is van ver gekomen en zat verschillende keren in de bak. Maar deze ‘kans op een beter leven’, zoals hij zegt, kon hij niet laten lopen: via de Dienst Werk en Inkomen bij RadarVertige een opleiding van vier maanden volgen om, in plaats van een uitkering te ontvangen, zelf de kost te verdienen als trainingsacteur. Intimidatie (en erger) is z’n specialiteit: ‘Als ze een agressief iemand zoeken, ben ik de nummer 1.’ Ice is, bij wijze van stage, al bij verschillende opdrachtgevers geweest, waaronder Bureau Jeugdzorg in Emmen. Hij trekt als acteur naturel van leer als een zorgverlener een verkeerde insteek of toon kiest in een probleemsituatie met een jongere en geeft achteraf feedback. ‘Wij kunnen uit eigen ervaring aangeven welke benadering werkt en welke niet, en waarom dat zo is.’
Hij en de andere jonge, streetwise trainingsacteurs van The Crew hebben een tijdelijk (met uitzicht op vast) dienstverband bij RadarVertige. Ze zijn aldaar in te huren door publieke diensten en (non-profit) organisaties als de politie, openbaar vervoerbedrijven, organisaties met baliefuncties, welzijns- en onderwijsinstellingen.
www.radarvertige.nl
Hoofddoek, hoer en horigheid
Er zijn vrouwen met een hoofddoek die carrière maken en vrouwen met een academische titel die thuiszitten en hun partner de kost laten verdienen. [Lees meer…] overHoofddoek, hoer en horigheid
‘Gelijke’ behandeling breekt allochtoon op
Veel jonge, hoogopgeleide allochtonen zien onvoldoende perspectief op de Nederlandse arbeidsmarkt en overwegen te vertrekken. Organisatieadviseur Lida van den Broek waarschuwt voor onbedoelde, subtiele vormen van racisme die deze (potentiële) carrièrevluchtelingen tegenkomen. [Lees meer…] over‘Gelijke’ behandeling breekt allochtoon op
Drie bomen en een struik
En opnieuw weerstonden de bomen op de Ringdijk in de Watergraafsmeer de storm die dagenlang onze stad teisterde. Ze deinden in de wind en bogen nederig hun kruin voor zoveel natuurgeweld. Maar verder gebeurde er niets. Al sinds de dijkdoorbraak bij Wilnis in 2003 wil het Hoogheemraadschap Amstel, Vecht en Gooi de bomen kappen. Eerst alle 130 en later vooral de 27 kastanjes. Weer later was een aantal van zeven in omloop. Omwonenden hebben dat tot nu toe tegen weten te houden. Zij betwijfelen of er echt gevaar dreigt. Maar het hoogheemraadschap hield voet bij stuk. De bomen houden een risico op beschadiging van de dijk in, zo meent het. Ze onttrekken water aan de dijk, de wortels kunnen zorgen voor gaten. Een doorbraak betekent overstroming of op z’n minst wateroverlast voor de lager gelegen Watergraafsmeer.
Ondanks verschillende scheuren in de dijk, heeft het gevreesde scenario zich niet voltrokken. Daarom staat het inmiddels ten minste 4-0 voor de bomen. Maar nu gaan enkele zwakke broeders toch tegen de vlakte. De bomen zijn geplant door en eigendom van het stadsdeel. Dat geeft een vergunning af voor het kappen van drie bomen en een struik, zo bevestigt wijkwethouder Nevin Özütok. Het buigen van de 127 bomen die mogen blijven zal ook een beetje voor de bewoners zijn die het met succes voor hen hebben opgenomen.
Eind 2011 zijn de drie bomen uiteindelijk gekapt. Op de foto één van hen.