• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de eerste sidebar
Annemiek Onstenk Journalist

Annemiek Onstenk Journalist

tekst, redactie & research

  • Home
  • Tekst
  • Redactie
  • Research
  • CV
  • Klanten
  • Contact
  • Kanaalpost

Weblog

Presentatie leerlingen van m’n journalistenklasje

13 mei 2016 door Annemiek Onstenk

Leerlingen Open Schoolgemeenschap Bijlmer interviewen Amsterdams burgemeester Eberhard van der Laan

Onderstaand het verhaal dat brugpieper Bas schreef.

Op vrijdag 15 januari mochten vier leerlingen van het OSB de burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan, interviewen.

De sfeer was gezellig. We zaten in zijn kantoor op fijne stoelen en aan een niet al te grote tafel, waardoor er niet veel afstand was tussen de burgemeester en ons interviewers.
Eberhard van der Laan is een zeer toegankelijke man. Hij probeerde de jonge interviewers op hun gemak te stellen en nam redelijk de tijd voor ons. Natuurlijk was de tijd beperkt door het drukke werkschema van de burgemeester, maar we konden best veel vragen stellen.

De vragen die ik interessant vond waren over het toerisme in de stad en Oudjaarsnacht in Keulen. We vroegen wat de burgemeester zou doen als zo’n incident in Amsterdam gebeurt. Hij had zich daar al over uitgelaten en kreeg daar veel kritiek op. De burgemeester vindt het nog steeds verbazend dat journalisten niet altijd goed naar de geïnterviewde luisteren, het antwoord een kwart slag verdraaien waardoor er iets heel anders uitkomt dan hij daadwerkelijk bedoelde. Hij denkt dat ‘Keulen’
niet snel in Amsterdam gebeurt door de mentaliteit van de Amsterdammers.
En laten we hopen dat hij hier gelijk in heeft.

Een aangrijpend stukje in het interview was de vraag over wat tot nu toe de moeilijkste kwestie was die hij als burgemeester moest doen. Het seksueel misbruik van kinderen door Robert M., zei hij. Je hebt te maken met relatief jonge kinderen en grote emotie van de ouders. En hierbij is het van groot belang dat de juiste hulp wordt ingeroepen voor ouders en kinderen. Er waren zelfs ouders die moesten verhuizen omdat zij niet meer in het huis konden wonen waar de incidenten waren gebeurd. Moet er zelf niet aan denken dat zoiets in ons gezin zou gebeuren. Volgens mij raak je dan het vertrouwen in de mensheid kwijt.

Tot slot. Ik vond het erg leuk dat ik mocht meewerken aan dit project.
De burgemeester van Amsterdam ontmoeten gebeurt je misschien maar één keer in je leven.

Bas van Daalen, 1b1

Categorie: Weblog

Bad trip Moskou

12 mei 2016 door Annemiek Onstenk

Hoogleraar en planoloog Zef Hemel verzorgde 11 mei 2016 een #Stadslicht City Trip naar Moskou in Pakhuis de Zwijger. Hij vindt alles prachtig in en aan deze metropool. De ongebreidelde groei van de stad, nu al even groot als heel Nederland en vier keer St. Petersburg. De megalomane toekomstplannen en rücksichtsloze landjepik in de regio om nieuwe stadsuitbreidingen te realiseren. De orthodoxe kerk, die de allerrijkste kerk ter wereld is. De schurkenstreken van achtereenvolgende politieke machthebbers en vastgoedmagnaten. De achtbaanswegen, aangelegd om te paraderen met tanks, raketten en ander wapentuig maar nu verstopt door autoverkeer. De prestatie om in tien jaar een heel metronet aan te leggen (‘Kom daar in Amsterdam eens om.’). Weergaloos vindt Zef Hemel het ‘organisme’ Moskou, dat onbeheersbaar en onbestuurbaar doorgroeit.

Geestdrift voor en kennis van een onderwerp staan meestal garant voor een boeiende ‘reis’ naar (mij) onbekende oorden. Maar Moskou dreigt, naarmate de avond vordert, een bad trip te worden. Nooit geweten dat de Russisch orthodoxe kerkleiders de ambitie hadden en hebben van Moskou het derde en grootste ‘Rome’ te maken, de enige echte wereldkerk. Fascinerend dat de stad na verschillende malen in de geschiedenis overlopen, afgebrand en aangevallen te zijn, zich telkens grootser opnieuw wist op te bouwen.

Je kunt de daadkracht van Moskou toen en nu bewonderen. Maar dat de Moskovieten in de jaren 30 een heel metronet wisten aan te leggen, kwam ook door de inzet van slaven, te vergelijken met de huidige slavenarbeid bij de aanleg van stadions voor het WK voetbal in Qatar in 2022. De vrouwen van Pussy Riot krijgen van de hoogleraar een sneer in plaats van ontzag voor hun moed. Zef Hemel: ‘Hoe dúrfden zij tegen Poetin te betogen in juist de orthodoxe kerk Christus Verlosser.’ Het is de kathedraal waarmee Russen en Moskovieten hun overwinningen op vreemde overheersers eren, de met goud beklede grootste orthodoxe middelvinger naar het Westen. Het reisverhaal vertelt niets over corrupte burgemeesters, het vele geweld in Moskou, de onleefbaarheid, het milieu en de natte dromen van miljardairs die er aan de touwtjes trekken.

Zef Hemel lijkt zich volledig te vereenzelvigen met Moskou en de stad amechtig te prijzen. Ik had meer kritische distantie verwacht.

Categorie: Amsterdam Centraal, Weblog

Geluk

2 april 2016 door Annemiek Onstenk

Opinionleaders poneren dat de Europese Unie als project strandt, de democratie implodeert en moreel leiderschap in Nederland ontbreekt; er zijn terroristische aanslagen, populisme en fundamentalisme, een mogelijke Brexit en een vluchtelingencrisis. Wilders’ PVV wordt misschien de grootste partij in Nederland, Marine le Pen en Donald Trump president. Dat er tegenover alle ellende, doemdenken en fatalisme een song als Happy van Pharrell Williams is en mensen selfies nemen waar alleen maar gelukkige gezichten op staan, is een wonder. Er zijn tegenwoordig zelfs geluksexpedities, geluksexperts en geluksinvesteringen, en heus een ‘gelukseconomie’. Is het gek dat er met zoveel (gevonden) geluk ook gelukszoekers naar hier komen? En trouwens, wij waren ooit zelf gelukzoekers, je weet wel, wij van die VOC-mentaliteit. Maar daar wil ik het helemaal niet over hebben.

Als regelmatig bezoeker van bijeenkomsten van en voor stadmakers, burgerinitiatieven, zorgcoöperaties en andere doe-het-zelvers, valt mij op hoeveel tomeloze Yes we can! energie zij uitstralen. Geen rokerige zaaltjes en vermoeid geklaag, maar frisse start-ups. Al dat Engels is best modieus en met een ruilwinkel of pop-up lab hebben ze echt het wiel niet uitgevonden. Maar stadmakers (waarom moet eigenlijk alleen de stad duurzame, inclusieve ruimte worden en niet het dorp?) geven het nodige tegengas aan ondergang scenario’s. Hun zelfverzekerheid en vertrouwen in de maakbaarheid van heden & toekomst, laat zien dat (verdienstelijke) ouddenkers als Tom-Jan Meeus en Bas Heijne maar één kant van het verhaal vertellen. Namelijk dat de mensen aan het stuur er vaak een puinhoop van maken, machteloze crisispolitiek bedrijven en hen dat tot wanhoop drijft.

Eettenten waar je een maaltijd krijgt voorgeschoteld van waste food dat supermarkt of groothandel anders hadden weggegooid: fantastisch. Een afhaalpunt waar je voor koffie betaalt wat je die waard vindt, is prima, omdat product en prijs volkomen van elkaar zijn losgezongen (niet alleen voor hipster caffees trouwens). Verticale moestuinen, vegetarische zonnepanelen en kasten met gratis boeken in de buurt: heel goed. Maar hoe zorgen we dat al die zogenoemde bottom-up initiatieven mainstream worden en tot systeemveranderingen leiden? Zodat we de overheid en economie niet of nauwelijks meer nodig hebben omdat we alles zelf kunnen en doen. Hernieuwbare energie gebruiken is voor velen allang het nieuwe normaal geworden, maar in Nederland wordt toch nog 94,5% van de energie op de oude vervuilende/belastende manier opgewekt. Plastic afval zamelen we apart in, maar nieuw plastic maken uit olie is nog goedkoper. Betalen naar vermogen en waarde is leuk, maar huren, medicijnkosten en vele diensten en voorzieningen worden alleen maar hoger en duurder. Airbnb en Über laten zien hoe het kan: door delen en hergebruik een alternatieve economie vormen. Beide diensten werden in korte tijd mainstream, maar al even snel business as usual in de (zwarte) markteconomie. Dat vertegenwoordigers van de gevestigde orde, zoals Herman Wijffels en Neelie Kroes, zich op latere leeftijd committeren aan transitie en transformatiedoelen, maakt evenmin zomer.

Belangrijk is bovendien dat de vruchten van initiatieven van onderop aan velen ten goede komen, niet alleen de voortrekkers ervan, de creatieve klasse. Goede voorbeelden zijn buurtmoestuinen die levert aan de plaatselijke voedselbank en Buurtgezinnen, een initiatief dat overbelaste ‘vraagouders’ matcht met vrijwillige ‘steunouders’ in de buurt.

Konden we de circulaire economie maar aan de praat krijgen en houden met de enthousiasmerende energie van doe-het-zelvers. Dan zouden veel mensen daar op overstappen. Als we geluk hebben.

Categorie: Weblog

Ode aan Matthijs

9 maart 2016 door Annemiek Onstenk

Het is 8 maart 2016 en De Wereld Draait Door speelt ter ere van Internationale Vrouwendag een Denk Anders Vrouwen spel. Het is een variant op de Denk Anders rubriek die DWDD in 2011 met de uitzending Ode aan Steve Jobs maakte naar aanleiding van het overlijden van de Apple-baas. Toen selecteerden DWDD-kijkers en gasten zeventien Nederlanders die bepalend zijn geweest in en voor Nederland. Het lijstje telde vijftien mannen, twee vrouwen. Nu dus een voorzet met zeventien eigenzinnige en geniale vrouwen. Presentator Matthijs van Nieuwkerk start het item met een Think Different filmpje met de zeventien Nederlandse dames uit heden en verleden. Ode aan de vrouw noemt Matthijs het filmpje. Als hoogleraar Iris Sommer verheugd reageert dat o.a. Angela Maas en Ewine van Dishoeck bij ‘de zeventien’ horen, hapert Matthijs en zoekt op het papier voor hem op wie deze vrouwen in Godsnaam zijn. Hij leest voor dat ze cardiologe en astrofysicus zijn. Ik wist ook niet waar Van Dishoeck om bekend is, maar een net zo gelauwerde en internationaal gewaardeerde mannelijke wetenschapper was allang met zijn uitvinding in DWDD geweest en zeker bekend bij gastheer Van Nieuwkerk. Ook had de redactie achter hem moeten weten dat 8 maart om vrouwenrechten en Strijd gaat, niet om een soort extra Secretaressedag.
Dat we er in Nederland nog niet zijn met de gelijke behandeling (kansen, salariëring, waardering, etc.) van vrouwen, werd treffend en pijnlijk duidelijk in beeld gebracht. Ode aan De Vrouw brengen kan ook alleen maar in een samenleving waarin mannen de norm en het ijkpunt zijn, vrouwen de Ander. Het enkelvoud is archaïsch taalgebruik. Wil je zeventien vrouwen van extra betekenis eer betonen, noem het format dan Ode aan onze heldinnen of zoiets.
Een Ode aan De Man is ondenkbaar, wie zou dat ook moeten doen en bestaat er een gemiddelde Man? Elke Man van Belang heeft gewoon een naam, zoals Steve Jobs. Als DWDD odes brengt, dan aan iemands wetenschappelijke, sport, literaire, culinaire of anderszins prestaties. Bij DWDD zijn het meestal mannelijke gasten die in hun tak van sport de top haalden, maar het onderwerp zal nooit Ode aan de man heten. De immer enthousiaste Van Nieuwkerk bejubelt hen als Meester!, Maestro!, etc. Af en toe geldt het eerbetoon van jonge hond Matthijs een vrouw, zoals Daphne Schippers. Er zijn altijd veel vrouwen in zijn programma geweest, ook als tafeldame. Zij worden, voor zover de kijker waarneemt, vrolijk en vriendelijk bejegend en hogelijk gewaardeerd door de gastheer. Maar hoogst zelden in de overtreffende trap in het zonnetje gezet zoals Matthijs dat met mannen doet.
Ik vind DWDD een (h)eerlijk programma om naar te kijken. Matthijs van Nieuwkerk maakt met z’n team al tien jaar top tv in Nederland, gelardeerd met pop-ups, spraakmakende colleges en meer. De bedoeling van Denk Anders Vrouwen is natuurlijk goed, de uitvoering kan best beter.
Later die avond brengt ook sidekuuk Ikink bij RTL Late Night een Ode aan De Vrouw. Zucht.

Categorie: Weblog Tags: DWDD, Matthijs van Nieuwkerk

Biografie Andreas Burnier – 2

4 maart 2016 door Annemiek Onstenk

Het boek Andreas Burnier. Metselaar van de wereld is uit. Gelukkig staan er drie romans van Andreas Burnier in de kast om het gemis van een te boek gesteld leven dat boeit te verzachten. Ik zal ze nu wellicht met andere ogen lezen dan destijds. Elisabeth Lockhorn heeft mij met haar biografietje (zij houdt van verkleinwoordjes) van Ronnie Dessaur alias Andreas Burnier een groot plezier gedaan. De tragiek, ambities, bellettrie, essays, jongensclub, relaties, geloven, het poneren van onwelgevallige standpunten en de geestigheid, het is allemaal even leerzaam, lezenswaardig, interessant of leuk. Knap als iemand zo’n complex leven kan comprimeren tot achter de rug van één bundel .
De biografie is meer geworden dan Lockhorn in haar verantwoording zegt te hebben beoogd: de inslag van het leven van Dessaur/Burnier proberen bloot te leggen in de schering van haar literaire werk. Niet alleen omdat de kwaliteiten en bijzonderheden van iemand als Dessaur/Burnier bijna als ‘vanzelf’ ook een beetje afstralen op de biograf(i)e. Ook omdat zoekers à la deze Joodse professor, van welke pluimage ook, inzichten of zelfs antwoorden (zullen) vinden op hun eigen levensvragen of geworstel. Hoe verhoud je je tegenover ‘het kwaad’ in de wereld, verlicht kennis, is er leven voor de geboorte en na de dood, ben je als je ‘links’ en ‘feministisch’ bent automatisch ‘voor’ vrije abortus? Van die dingen.
Met de ‘metselaar’ in de titel verwijst Lockhorn mogelijk naar de (duitse, met kleine d) vrijmetselarij. Maar omdat dat er niet staat, is die titel ongelukkig. Dessaur/Burnier de beroepspolemist schopte namelijk menig heilig huis omver, zocht vaak de rand en het conflict op. Hoewel na het breken wel altijd weer werd gebouwd, zo leren we van de biografie.
Een gemis vind ik het ontbreken van de stem van de twee kinderen van Ronnie/Andreas. Zij was onmachtig voor hen te zorgen en op te voeden, maar ze figureren tussen de regels door toch in haar leven, tot het einde toe. Opeens blijkt ze kleinkinderen te hebben, of verricht haar dochter werkzaamheden voor een van haar boeken. Ze worden echter niet als bron opgevoerd, noch bedankt. Wilden zij niet meewerken aan de biografie, ontstond er onenigheid over het eindproduct? De kleuter die ons op de cover van het boek aankijkt, ziet er niet bepaald zorgeloos gelukkig uit, haar latere ervaringen als Joods onderduikkind hebben haar voor het leven getekend en ‘onmachtig’ als moeder gemaakt. Hoe kijken zoon en dochter terug op hun ma, die zoveel verschillende gedaanten heeft aangenomen? Met die vraag blijf ik als geboeide lezer zitten.

Categorie: Weblog Tags: Andreas Burnier, biografie Andreas Burnier, Ronnie Dessaur

Biografie Andreas Burnier – 1

27 februari 2016 door Annemiek Onstenk

De week staat voor mij in het teken van Irma/Ronnie Dessaur, alias schrijfster Andreas Burnier, dankzij de prachtige biografie door Elisabeth Lockhorn. Elke dag een uurtje lezen, ik ben nu in jaren 70. Dessaur is dan hoogleraar-directeur van het Criminologisch Instituut Nijmegen, publiceert de ene na de andere succesvolle roman en roert zich graag in schermutselingen in de vrouwenbeweging. Een volstrekt autonome en authentieke denker, die meerdere studies doet en dwarsdenkt als zij dat nodig vindt, zoals bijvoorbeeld blijkt uit haar inbreng over abortus en euthanasie. Dessaur is haar tijd in meerdere opzichten vooruit. Ze heeft in haar dies rede als hoogleraar scherpe kritiek op de ‘masculinistische’ medische ‘pseudo-neutrale wetenschap’ die stelt dat de hartslag, bloeddruk en spiermassa van vrouwen ‘afwijkend’ is, zonder die verder te bestuderen en onderzoeken. De vaststelling dat ‘we’ weinig afweten van bijvoorbeeld hartziekten van vrouwen, wordt zelfs nú nog regelmatig als nieuwe ‘ontdekking’ gepresenteerd. Zij is voorstander van een vrouwenuniversiteit, die er niet komt. Wel baant zij met dit standpunt de weg voor vrouwenstudies aan de universiteiten.
Ook met haar coming out als transgender en trotse homoseksuele vrouw, zowel in romans en in polemieken in tijdschriften in de jaren 60, loopt zij voorop. Biografe Elisabeth Lockhorn tekent op dat Andreas Burnier de grandma van de tweede feministische golf was, al zwom zij geregeld tegen de stroom in.
De combinatie van een wetenschappelijke carrière en homoseksueel schrijverschap met het ouderschap, ging haar daarentegen niet goed af. De twee jonge kinderen van professor Dessaur groeiden, schrijnend genoeg, op in pleeggezinnen. Zij was niet in de wieg gelegd als moeder, zo vond ze. De biografe laat zien dat zij met het wegdoen van haar kinderen haar eigen geschiedenis herhaalde. Ronnie Dessaur heette eigenlijk Irma en kreeg de jongensnaam ‘Ronnie van Dijk’ als joods onderduikkind van elf tot vijftien. Ze woonde op zestien onderduikadressen en zoog naar eigen zeggen voortdurend een andere identiteit op, ‘gereformeerd, hervormd, socialistisch, antroposofisch en communistisch’. Haar ouders, die de oorlog ook overleefden, kregen nog een ‘troostbaby’. Ook hij, broertje van Ronnie, werd later uit huis geplaatst; hij was toen negen jaar.
Totaal misplaatst in Andreas Burnier. Metselaar van de wereld, zoals de titel van de biografie luidt, zijn de vele verkleinwoordjes voor volwassen vrouwen. Uitgerekend in een boek over Dessaur/Burnier, die haar hele leven gelijk aan de heersende sekse wilde zijn en was, die als kind al brieste wanneer een juf tegen jongenskleuters zei dat zij hun ‘handen’ moesten wassen, en tegen de meisjeskleuters hun ‘handjes’. Elisabeth Lockhorn noemt Dessaurs vijftien jaar jongere broertje Joost van zeven jaar in het boek haar ‘jongere broer’ en de oudere zussen van Ronnie’s ouders steevast  ‘zusjes’. Ronnie zoekt contact met een neef die, zo schrijft de biografe, de ‘zoon’ is van een ‘zusje’ van de man met wie Dessaur getrouwd was. Huh? Neven die ouder lijken dan hun tantes of moeders? Dessaur/Burnier zou zelf geen ‘schoonzusjes’ naast zwagers plaatsen,  ‘nichtjes’ naast neven, laat staan een grootmoeder ‘zusje’ van oudtante noemen. De verkleutering van alleen volwassen vrouwen is een (slechte) gewoonte van veel mensen. Maar dat de uitgever/eindredactie dit potsierlijk taalgebruik niet heeft gecorrigeerd is meer dan jammer.

Categorie: Weblog

  • « Ga naar Vorige pagina
  • Ga naar pagina 1
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Ga naar pagina 4
  • Ga naar pagina 5
  • Ga naar pagina 6
  • Ga naar pagina 7
  • Ga naar pagina 8
  • Interim pagina's zijn weggelaten …
  • Ga naar pagina 25
  • Ga naar Volgende pagina »

Primaire Sidebar

Weblog
  • Handelingsonbekwaam
    Pleegouders kunnen geen paspoort of bankrekening aanvragen voor het kind dat aan hun zorgen is toevertrouwd. Het gezag over pleegkinderen ...
  • Café Mogadishu
    Het was weer zover: een avond over de islam. Nu je als journalist nauwelijks meer meetelt wanneer je niet met tientallen ...
  • Raadplegingen
    Laten we ouderen in verzorgingshuizen en woon/zorgvoorzieningen in een referendum vragen of zij van mening zijn dat zij zelf voor ‘wonen’ ...
  • <<
  • 1
  • ...
  • 39
  • 40
  • 41
  • 42
  • 43
  • 44
  • 45
  • 46
  • 47
  • 48
  • 49
  • >>

Artikelen

Selecteer subcategorie
category
62927e272e88a
1
1
27
Loading....

Tweets…

Eens nos.nl/ttapp pic.twitter.com/SLgG3TiyPr

Gisteren op Onstenk's Twitter

Anders kijken naar werk zodat ook mensen die graag willen werken kunnen meedoen! movisie.nl/publicatie/waa…

Ongeveer 3 dagen geleden op Onstenk's Twitter

En daarom krijgen vliegtuigen @Schiphol voorrang boven (studenten)woningen, dat is logisch. Toch? nos.nl/ttapp pic.twitter.com/JLryNqWctR

Vorige week op Onstenk's Twitter

'Als deeltijdprinsessen meer uren moeten werken, zullen voltijdprinsjes meeroeten doen in het huishouden', schrijft @volkskrant #personeelstekorten

Vorige week op Onstenk's Twitter

Met intensieve begeleiding kunnen ook kwetsbare mensen meedoen op de arbeidsmarkt #waardevolwerken @Movisie annemiekonstenk.nl/2022/05/16…

Ongeveer 2 weken geleden op Onstenk's Twitter

@annemiekonstenk volgen

Volg mij op

  • LinkedIn
  • Twitter

© 2022 Annemiek Onstenk, journalist | Tekst, redactie & research | Techniek WordPress | Realisatie Zin in Webdesign